10 apr 2011 - 15:20
Kennisverspreider
Ken je hem, de kennisverspreider? Hij weet alles. Hij vindt van alles. Of hij zich er nu in heeft verdiept of niet, hij weet of hij vindt, en nog erger: hij verspreidt, en zeker als hij weet dat er mensen in de buurt zijn die zijn taal begrijpen. Neem dit letterlijk.
Het type is vaak man, hebben wij gemerkt. De partners van kennisverspreiders zijn juist bescheiden, knikken bij alles wat er wordt verteld en vullen voorzichtig aan – maar dan als voorzetje, zodat hij nóg meer kan vertellen.
Kennisverspreiders hebben stembanden die speciaal op maat zijn gemaakt, zodat ook mensen die het niet zo heel erg hoeven (ze weten het al, het kan hen niet schelen of ze zijn al klimmend te moe om het tot zich te nemen) het kunnen horen. Want gehoord worden, daar gaat het even om!
Kennisverspreiders kom je overal en op diverse terreinen tegen. Ook in vakanties. Na bijna 30 vakanties in Zwitserland, waarvan de meeste in het Berner Oberland, weten wij intussen allang waar de Eiger ligt, dat de Wetterhorn ook een berg is en dat je van hiero naar daro zowel een treintje als een gondelbaan kunt nemen. Alleen: wij praten iets zachter en hoeven niet zo nodig te vertellen, tenzij iemand ons iets vraagt. In de categorie kennisverspreiders vallen wij in geen geval. Wel in een aantal andere irritante categorieën, maar dat ga ik niet vertellen, natuurlijk.
We doen een wandeling Op Hoogte. Geloof dat maar gewoon. Op zich geen Grote of Enge wandeling, wel Op Hoogte en hier en daar nog best wat je noemt om op te letten en uit te kijken. Op je gymschoenen red je het niet, zo'n wandeling.
Voor ons uit loopt een kennisverspreider. Hij heeft, en dat is dan wel weer stoer, een kind op zijn rug, er lopen er ook nog twee rond zijn lange benen en hij heeft de bij zijn type behorende bescheiden echtgenote.
Op elk punt heeft de kennisverspreider een verhaal: over de ijle lucht, over het effect dat dat kan hebben op je longen en op eventuele hyperventilatie. Over de namen van de bergen of over hoe je van links naar rechts kunt komen, en andersom. Aangezien wij niet de enige Nederlanders zijn in Zwitserland praat de kennisverspreider vooral als hij door heeft dat er taalgenoten in de buurt zijn. Dus zwijgen wij, want zulke ellendelingen zijn wij dan ook wel weer. Hooguit zeggen we vriendelijk “Gruessech mit einand'!” als we hem tegenkomen, maar we hebben niet zo’n behoefte aan wat hij te vertellen heeft en laten we maar gewoon eerlijk zijn: we proberen erg om niet NL over te komen. NL overkomen is geen schande, want we zijn nou eenmaal NL, maar op een gesprek met een kennisverspreider zitten we niet zo te wachten. Anders stellen we wel vragen. Echt. Soms doen we dat. Ook na al die jaren nog.
Mijn schoondochter en ik hebben nogal plezier, want wij zien vaak dezelfde dingen aan dezelfde mensen en dat mag je in dit geval rustig als een kritisch trekje zien.
We komen de kennisverspreider (de bralwandelaar) op deze wandeling een aantal keren tegen. Hij loopt ’s wat harder, wij lopen ’s wat harder, de routes lopen wat uiteen, etc. Evengoed hangt hij tegen zijn gezin de allesweter uit en mogen we meegenieten, of we het nou willen of niet. En o vreugde, hoe vaak zit hij mis!
Daarna hebben we het grote genoegen om in het tandradbaantje terug naar het dal met hen in hetzelfde piepkleine coupé'tje te zitten!
En daar houdt hij dan nog een slotbetoog over hoe wat heet en waarom, dat zó ontzettend rammelt, dat we ons niet meer kunnen inhouden. Na zijn verhaal zwijgen we nog een volle minuut nadrukkelijk.
Dan gaan we tegen elkaar het tegendeel – het kloppende verhaal – vertellen. We maken daar een gezellig verhaaltje van en kleden de informatie wat aan. Die top heet zus, die baan heet zo en als je van links naar rechts wilt is de kortste route huppelepup, want weet je nog van de vorige keer?
De kennisverspreider valt stil, zijn echtgenote ziet de bui voor die avond al hangen en de kinderen kijken beteuterd uit het raam. Wij, daarentegen, hebben geweldig veel plezier. Ik weet het, we zijn niet zo aardig…
© Olga
